شعر نو

لحظه ی دیدار نزدیک است

باز من دیوانه ام ، مستم

باز می لرزد ، دلم ، دستم

باز گویی در جهان دیگری هستم

های ! نخراشی به غفلت گونه ام را ، تیغ

های ، نپریشی صفای زلفکم را ، دست

و آبرویم را نریزی ، دل

ای نخورده مست

لحظه ی دیدار نزدیک است

مهدی اخوان ثالث

سهراب سپهری

صحبت از پژمردنِ یک برگ نیست
وای، جنگل را بیابان می‌کنند
دست خون‌آلود را در پیش چشم خلق پنهان می‌کنند
هیچ حیوانی به حیوانی نمی‌دارد روا
آنچه این نامردمان با جانِ انسان می‌کنند!

سهراب سپهری

شعر حافظ

دل از من برد و روی از من نهان کرد

                                                     خدا را با که این بازی توان کرد

     شب تنهاییم در قصد جان بود

                                                        خیالش لطفهای بیکران کرد

    چرا چون لاله خونین دل نباشم

                                                      که با ما نرگس او سرگران کرد

   که را گویم که با این درد جان سوز

                                                         طبیبم قصد جان ناتوان کرد

بدان سان سوخت چون شمعم که بر من

                                                      صراحی گریه و بربط فغان کرد

    صبا گر چاره داری وقت وقت است

                                                    که درد اشتیاقم قصد جان کرد

    میان مهربانان کی توان گفت

                                                 که یار ما چنین گفت و چنان کرد

      عدو با جان حافظ آن نکردی

                                                     که تیر چشم آن ابروکمان کرد.

حافظ

خواجه شمس‌الدین محمد بن بهاءالدّین حافظ شیرازی (حدود ۷۲۷ هجری قمری – ۷۲۹ هجری قمری)، شاعر بزرگ سده هشتم ایران (برابر قرن چهاردهم میلادی) و یکی از سخنوران نامی جهان است. بیش‌تر اشعار او غزل هستند که به غزلیات حافظ شهرت دارند.او از مهمترین تأثیرگذاران بر شاعران پس از خود شناخته می‌شود. در قرون هجدهم و نوزدهم اشعار او به زبان‌های اروپایی ترجمه شد و نام او به گونه‌ای به محافل ادبی جهان غرب نیز راه یافت. هرساله در تاریخ ۲۰ مهرماه مراسم بزرگداشت حافظ در محل آرامگاه او در شیراز با حضور پژوهشگران ایرانی و خارجی برگزار می‌شود. در ایران این روز را روز بزرگداشت حافظ نامیده‌اند.

شعر حافظ

شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

                                                          روی مه پیکر او سیر ندیدیم و برفت
      گویی از صحبت ما نیک به تنگ آمده بود      

                                                    بار بربست و به گردش نرسیدیم و برفت
        بس که ما فاتحه و حرز یمانی خواندیم

                                                    وز پی اش سوره اخلاص دمیدیم و برفت
       عشوه دادند که بر ما گذری خواهی کرد

                                                  دیدی آخر که چنین عشوه خریدیم و برفت
     شد چمان در چمن حسن و لطافت لیکن

                                                         در گلستان وصالش نچمیدیم و برفت
     همچو حافظ همه شب ناله و زاری کردیم

                                                        کای دریغا به وداعش نرسیدیم و برفت